De B-1B lancer is een indrukwekkende intercontinentale lange-afstands
strategische bommenwerper ontwikkeld door
het Amerikaanse bedrijf Rockwell voor de Amerikaanse luchtmacht. De
B-1B is in gebruik genomen in 1986 bij de Amerikaanse Luchtmacht die er
nu nog 67 van heeft waarvan 2 voor testen. De bemanning bestaat uit 4
man; een piloot en tevens vliegtuig commandant, een co-piloot en 2 wapensystemen
officieren. De bommenwerpers zijn gestationeerd op Dyess AFB en Ellsworth
AFB.
Achtergrond
Het project voor de ontwikkeling van de B-1A startte in 1970 om de B-52
Stratofortress te vervangen. Vier prototypes zijn toen gemaakt die een
maximum snelheid haalden van mach 2.2. Het project is gestopt in 1977,
maar testvluchten ging door tot 1981.
In 1981 is men weer begonnen met het B-1 project. De B-1, nu aangeduid
als B-1B had grote veranderingen waaronder een grotere wapenload van 74000
pond, een verbeterde radar en verlaging van radar cross section. De inlaat
van de motoren is ook gemodificeerd, maar de maximum snelheid is verlaagd
naar mach 1.2.
De eerste B-1B vloog in oktober 1984 en werd geleverd aan de Amerikaanse
luchtmacht op Dyess AFB in juni 1985 en de laatste werd geleverd op 2
mei 1988. Op 1 oktober 1986 werd de B-1 operationeel verklaard
Missies
B-1 bommenwerpers zijn voor het eerst gebruikt ter ondersteuning van Operation
Dessert Fox tegen Irak in december 1998. Tijdens Operation Allied Force
in 1999 leverden zes B-1's meer dan 20% ordnance. Acht B-1's zijn uitgezonden
ter ondersteuning van Operation Enduring Freedom (OEF) in Afghanistan
voor het verdrijven van de Taliban. Hierbij wierpen de bommenwerpers bijna
40% van het totale aantal bommen tijdens de eerste 6 maanden van OEF.
Hierbij werden ruim 3900 JDAM precisie GPS-geleide bommen afgeworpen.
Als laatste is de B-1 ingezet tijdens de openingsfase van Operation Iraqi
Freedom in 2003.
Avionica
De B-1 bommenwerpers hebben een hoge-resolutie synthetische aperture
radar die in staat is om doelen op te sporen, traceren en te selecteren
maar beschikt ook over modes als terrain-following. Met deze laatste
kan de piloot op lage hoogte vliegen en het vliegtuig zelf van hoogte
veranderd bij obstakels op de grond.
De B-1's zijn uitgerust met een elektronische stoorder voor zelfbescherming,
een radar waarschuwingsontvanger (ALQ-161) en uitgebreide elektronische
tegenmaatregelen zoals chaffs en flares systemen die ondersteuning bieden
tijdens laag vliegen waardoor de B-1 onder andere in staat is om vijandelijk
luchtruim binnen te dringen. De ALQ-161 radar kan alle zendingen detecteren
in het volledige spectrum van de vijand en dan doorsturen naar het elektronische
stoorsysteem.
In gevaarlijk gebied waar kan de bemanning doel informatie over de vijand
ontvangen van het Combined Air Operations Center. Deze informatie wordt
dan in de computers ingevuld en de aanvallen snel en efficiënt
uitgevoerd. Dit is tijdens Operation Enduring Freedom and Operation
Iraqi Freedom gebruikt.
Motoren
De B-1B is uitgerust met 4 F101-GE-102 turbofan motoren met naverbrander.
Elke motor heeft een vermogen van meer dan 30.000 lbs. Voor meer informatie
zie F101-GE
turbofan motor.
Navigatie
De B-1B is uitgerust met het GPS systeem waardoor de bemanning zijn
positie kan bepalen zonder grondgebonden navigatie systemen. Ook is
er een Combat Track II radio aanboord totdat Link-16 is geïntegreerd.
Op 20 april 2006 heeft de Amerikaanse Luchtmacht een contract gesloten
met Boeing voor de update van de fire control radar. Het 9-jarige contract
bestaande uit het Reliability and Maintainability Improvement Program
(RIMP) waarbij modificatie kits zullen worden gemaakt door subcontractor
Northrop Grumman Electronic Systems. De huidige AN/APQ-164 radar zal
dan vanaf 2011 woren vervangen door de nieuwe RIMP-radar. De modificatie
wordt verricht op Dyess, Ellsworth en Tinker AFB en zal naar verwachting
in 2014 zijn voltooid. De testvluchten worden vervolgens op Edwards
AFB gedaan.
Bewapening
De B-1B heeft 3 laadruimtes voor de bommen en onder het toestel kunnen
er ook nog worden gehangen. Dankzij de update kan de B-1 meer precisie
geleide en niet-precisie wapens dragen. Er kunnen 30 wind-gecorrigeerde
munitie dispencers WCMCD zoals de CBU-103, -104, 105 worden meegenomen
en 12 AGM-154 Joint Standoff Wapens of 24 AGM-158 Joint Air-to-Surface
Standoff Missiles (lucht-grond raketten) of een combinatie van deze
bommen. Tevens kan de B-1B de vernieuwde JASSM meenemen.
Update
Na de 1e koude oorlog zijn de bommenwerpers een B-1B Conventional Mission
Upgrade ondergaan die verdeeld was in 4 blokken, van block C tot block
F.Hierdoor kan hij lager vliegen, een lagere radar wat het detecteren
door andere vliegtuigen moeilijker maakt en geavanceerdere elektronica.
